Պանիկովսկին սագեր շատ էր սիրում։ Սերը, սակայն, անպատասխան էր։ Այսպես հաճախ է լինում, երբեմն էլ ոմանց սերը, զորօրինակ, աթարին է կպչում։ Մի խոսքով «Նարեկ» ՍՊԸ-ի հսկիչ X-ը կտրոնասեր է, ընդ որում, սիրում է բոլոր կտրոնները, կարևորը, որ նրանց եզրաշերտի վրա ալ կարմիր տառերով դրոշմված լինի մոգական գիրը` «ՀԴՄ կտրոն»։ Այնինչ Միխայիլ Սամուելովիչը գերադասում էր հատկապես չաղլիկ սագերը։ Դե սա հասկանալի թուլություն է, որքան սագը թմբլիկ է, նույնքան հաստ է նրա ճարպաշերտը, իսկ գիտեք, թե ի՜նչ համով է բուրում տապակվող սագի ճարպը։ Հավանաբար, տեղյակ եք, ձեզ անուշ վայելում, իսկ մենք դառնանք մի պատմության։ Ապրիլի 16-ի կեսօրին «Իրատես de facto»-ի խմբագրության ավտոմեքենան կայանեց «Այրարատ» տոնավաճառի հարակից ավտոկանգառում։ Տոնավաճառում գնումներն ավարտեցինք, վերադարձանք, գնումներն ի պահ հանձնեցինք մեր համեստ շարժակազմի բեռնախցին ու պատրաստ էինք հետճանապարհը բռնելու։ Մեր մեկնած 100-դրամանոց պսպղուն կլորադրամը հսկիչ X-ի սիրտը շահելու փոխարեն հոնքերից մեկը վեր նետեց, այն էլ զարմացախառն արհամարհանքով, ինչին էլ հետևեց X-ի խորիմաստ բացատրությունը` «ստեղ կայնելը երկու հարուր դրամ ա»։ Երբվանի՞ց, մեր օրինական հարցը շրջանցելով հսկիչը հայացքով չափչփում էր մյուս կայանող շարժակազմերը։ Նրա աչքերում ինչ-որ տենդագին բան էր ցոլցլում, հավանաբար, գալիք «գրդոնի» հրապուրիչ զրնգոցը։ Ստիպված էինք հակադարձել և պահանջել ՀԴՄ կտրոնը։ Մեր պահանջը նախ զարմացրեց X-ին։ Զարմանքը քիչ անց փոխվեց զայրույթի, զայրույթն էլ հասավ իր բարձրակետին, այսինքն` հոխորտանքի։ Այս ոչ ջահել սուբյեկտը նետեց` 100 դրամը տո՛ւր, կտրոնը կլինի։ Խոսքի տերն էր` վերցրեց երկրորդ 100 դրամը, ձեռքը սահեցրեց գրպանը (ձախ ձեռքը` աջ գրպանը) և դուրս քաշեց բռով լի կտրոնները։ Ահավասիկ մեզ հրամցված կտրոնը, որը փաստում է անվրդով, որ «Նարեկ» ՍՊԸ-ն ծառայություն է իրականացրել ու դրա դիմաց 200 դրամ գանձել ապրիլի 16-ի առավոտյան ժամը 9.53-ին։ Մենք ժամը 14-ին էինք կտրոնը պահանջում։ Սրանից զատ, հայտնի չէ, թե որտեղ էր Պանիկովսկու այս պարզունակ հոգեորդին թաքցրել հսկիչ-դրամարկղային մեքենան, գուցե գրպանո՞ւմ։ Բայց չէ, նրա գրպանները կոկիկ հարդարված էին, ակներևաբար այնտեղ ՀԴՄ սարք չկար։ Այն, ի դեպ, նման ծառայություն իրականացնելիս, կապում են պարանոցից, այսինքն, կախում են վզից, նախ հարմար է, հետո էլ` առողջարար։ Գուցե «Նարեկ» ՍՊԸ-ի այս ծառայակիցը պարանոցի խնդի՞ր ունի։ Այս դեպքում կարող էր սարքը ամրացնել գոտուն, դարձյալ հարմար է և ոչ պակաս առողջարար։
Հեռանալիս խնդրեցինք ընկերության ղեկավարին հրավիրել` բացատրություններ տալու։ «Հենա, ընդրանք են», եղավ պատասխանը։ Պատասխանելիս Պանիկովսկու հոգեզավակը ցույց տվեց քիչ հեռու արևկող տված մի քանի հաստաբազուկ ջահելի։ Նրա՞նք էին «Նարեկ» ՍՊԸ-ի սեփականատերը, թե՞ ոչ, այնքան էլ կարևոր չէ։ Կարևոր է, որ պատկան կառույցները պատշաճ հսկողություն սահմանեն նման վայրերում և ճշտեն` այս կարգի գործամոլները կատարո՞ւմ են հարկային պարտավորությունները, թե՞ ամեն բան արվում է «գրպանային ձևաչափով»։
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ